ابراهیمی دیگر در آتش

برای بی پناه دخترکی که نهال نازک تنش را همچون بره ای معصوم به آویز سیاهچال آویخت تا شاید تن بی جانش تلنگری باشد بر شرف ، که دیگر ندرتیست بهت انگیز که نه تنها آسایش خفته گان که سکون مردگان را هم آشفته می کند ...و برای مدعیان این باغ عفونت که " آزادترین سرزمین جهان" می خوانندش که : آی باشید تا نفرین دوزخ از شما چه سازد ...که مادران سیاه پوش ، داغ دار زیباترین فرزندان آفتاب و باد ، هنوز از سجاده ها سر بر نگرفته اند و...برای من و تویی که دیریست پروای تیغ جلاد قناری بوسه مان را بی آواز کرده است...

"

آیا نه

یکی نه

بسنده بود

که سر نوشت مرا بسازد؟

من

تنها فریاد زدم

نه!

من از

فرو رفتن

تن زدم.

صدایی بودم من

- شکلی میان اشکال ،

و معنایی یافتم.

من بودم

و شدم،

نه زان گونه که غنچه ای

گلی

یا ریشه ای

که جوانه ای

یا یکی دانه

که جنگلی -

راست بدان گونه

که عامی مردی

شهیدی؛

تا آسمان بر او نماز برد.

□

من بینوا بندگکی سر به راه

نبودم

و راه بهشت مینوی من

بُزروِ طوع و خاکساری

نبود:

مرا دیگرگونه خدایی می بایست

شایسته آفرینه ای

که نواله ی ناگزیر را

گردن

کج نمی کند.

و خدایی

دیگرگونه

آفریدم.

□

دریغا شیر آهنکوه مردا

که تو بودی،

و کوهوار

پیش از آن که به خاک افتی

نستوه و استوار

مرده بودی.

اما نه خدا و نه شیطان -

سر نوشت تو را

بتی رقم زد

که دیگران

می پرستیدند.

بتی که

دیگرانش

می پرستیدند."