که زندان مرا بارو نباد جز پوستی بر استخوانم

ما در کتاب تو می شکوفیم
در دفاع از لبخند تو
که یقین است و باور است.

دریا به جرعه یی که تواز چاه خورده ای حسادت می کند.

هفت سین مثل سانتریفیوژ

نمی دونم شاید اون موقع ها که فرهاد می خوند :

"  بوی عیدی ، بوی توپ، بوی کاغذ رنگی

بوی تند ماهی دودی، وسط سفره نو

بوی یاس جانماز ترمه مادربزرگ....."(کلام شهیار قنبری و آهنگ اسفند یار منفرد زاده)

واقعا می شد بوی عید رو حس کرد ....این روزا هر چی دماغم رو تیز می کنم واقعا هیچی حس نمی کنم .شاید این ماه 10 بار رفتم سر پل تجریش اما هر دفعه از بار قبل بدتر . می ایستادم گاهی نیم ساعت به آدما نگاه می کردم ...به دیگای بزرگ سمنو ...به چونه زدن های زنها سر خرید خرت وپرت ... ولی انگار همه داشتن ادای آدمای خوشحا لو در می اوردن ؛ انگار  فقط تصویر ی که از عید مونده اسکناس هاییه که  بین آدما رد و بدل می شه.....
دیگه کفش نویی تو گنجه نیست که برقش خستیگی تنت رو در کنه ....دیگه زندگی همش جریمس پس چه باک از نا تموم موندن جریمه های عید  مدرسه ....دیگه جوی اب لاجوردی نمونده که به عشق آبتنی توش همه زمستونو سر کرد.....
حالا شاید خیلی هامون راضی باشیم که هر چی پول داریمو بدیم و یه اسکناس 100 تومنی عیدی بگیریم به شرط اونکه شادی اون سالها رو یا دمون بیاره..با همون بوی نو یی ....نمی دونم  چرا ولی دیگه حالم از دنیای آدم بزرگا بهم می خوره  ....از این همه بزرگ بودن .  ...از این همه گرگ که  زندگی؛ حکم اجباری مدارا با اونهاست.

" به این جایم رسیده
 از قول و قاعده بیزارم
از نام و از نوشتن بیزارم
از ترس دلهره دانایی
بیزارم از چه رفته به باد و
 از چه خواهد شد از این همه که خواب
..... مرا به خانه ی خودم
به خواب همان هزاره ی رویا ریز آینه برگردانید"

آنسال وقتی می گفتند هر آرزویی بر سر هفت سین کنی برآورده می شود بی درنگ دعا می کردم سال آینده  دوچرخه ای تازه برایم بخرند...آخر فرمان دوچرخه ام را دوست نمی داشتم ... دسته اش را بچه ها مسخره می کردند ...و دوچرخه تازه برایم خریدند ...ولی حال پایم به رکاب نمی رسید ....

امسال باید چه دعا کنم ؟ دعای لقمه نانی که از گر سنگی نمیریم؟ دعا کنم به سر نوشت نگون بختان عراقی دچار نشویم که ملا فلانک و شیخ فلانک و القاعده و استشهادی و ...دیگر نگهبانان جنت افسار بر گردنمان نیندازند و با کمر بند های پر و پیمان انفجاریشان به بهشتمان نفرستند...؟یا  دعا کنم اسحاق و موشه و مردخای وبنیامین تصمیم نگیرند که دکمه موشکهای به سمت ایران نشان رفته شان را بفشارندواز تاریخ پاکمان کنند.... نمی دانم ....

شاید هم راست می گویند:

" زندگی همین است

کنار همین کم و بسیار هر چه هست خوب است

او که بیش از دیگران
 رازهایش را به گور می برد
زندگی ها خواهد کرد
هوا که تاریک می شود
به آن اوایل شب می گویند
روز هم همین است
هوا که روشن می شود
 حتما اوایل صبح است
ما لا به لای ورق خوردن همین واژه هاست
که از راز آن کتاب سربسته خواهیم گذشت"

فروردین هم که از راه میرسد به آن عید می گوییم .همین.

بوی خوش کهنه گی

یکی از کارهایی  که هیچ وقت برام تکراری نمی شه پرسه زدن توی عتیقه فروشیهاست .نمی دونم چرا ولی هر موقع از چارراه استامبول رد میشم خیابان منوچهری مثه آهنربا می کشم به طرف خودش اونوقنه که دیگه گذشت زمان و نمی فهمم گاهی شاید 5 ساعت هم شده که جلوی ویترینها میخکوب شدم ....اگه چیزی ته جیبم باشه تا قرون آخرشو می تکونم .....مامانم میگه تو یه تختت کمه ....مردم میرن لااقل یه چیزی میخرن یه رنگ ورویی داشته باشه این آت و اشغالا چیه میری هر جی پول داری می خری......گاهی تو منوچهری وقتی با عتیقه فروشا راجع به جنساشون حرف میزنم یه جوری نگام میکنن ....معلومه که با خودشون میگن این یارو نه به سنش این صحبتا می خوره نه به ریختش .....یه دفعه یکیشون می گفت نکنه قاچاق میکنی ؟....خندیدم ....گفتم نه قربون شکلت دیگه از ایران عتیقه بردن زیره به کرمون بردنه وقتی تو این مملکت تو یه سال جیرفت رو شخم زدن و بردن و آب هم از آب تکون نخورد دیگه خارجی ها واسه زلم زیمبو های تو مغازه های شما تره هم خرد نمی کنن.....

الغرض ....امروز رفتیم هر چی پول واسه نو و نوا کردن عید گذاشته بودیم کنار دادیم به سبیل چخماقیهای تو منوچهری ....فکر کنم راس راسی یه تختم کمه.....

چهرشنبه سوری

رفتم چهار شنبه سوری رو دیدم! نمی دونم این همه هیاهو و این همه جنجالی که پیشتر برای این فیلم بپا شده بود از کجا بود...؟ من که جشنواره امسال رو ندیدم ولی اگه سوگلیه فیلما این باشه ..........................
جدا سینمای ایران که بزرگان مولفی چون کیارستمی؛ پناهی؛ تقوایی ؛ مخملباف؛ امیر نادری ؛ مجیدی ؛بهمن قبادی و زنده یاد علی حاتمی رو داره چرا باید در آلبوم افتخاراتش یه همچین اثره کوتوله ای قرار بگیره......؟؟ یه سوژه نخ نما که حد اقل از قبل از انقلاب تا امروز ۲۰ فیلم به اون پرداختند......شاید تنها ارتباط ملموسی که تونستم با فیلم برقرار کنم بل بشو و بی نظمی تامی بود که در زندگی خانواده ایرانی موج می زنه همین.
اگر فرصت شد سعی می کنم تو یکی دو روز آینده یه یادداشت کوتاهی بر این فیلم بنویسم......

قطار

«قطار خا طرا ت
در ذهنم حرکت کرده .
......من نگرانم .
در قلبم اگر بایستد
مرگ من حتمی است .»

ماهیگیر

ماهیگیر قلاب بینداز،

        ماهیهای این برکه آنچنان خسته اند که قلاب بی طعمه  نیز  برایشان

                                                                          گرفتنیست................