کارنامه

چندی پیش (کمتر از دو ماه) اکبر گنجی زندان پیشین سیاسی که پس از تحمل سالهای محکومیت آزاد شده بود، از سوی نهادهای بین المللی مطبوعاتی و تحقیقاتی دعوت به سخنرانی و در پاره ای موارد نامزد دریافت جوایز بزرگی چون جایزه انجمن قلم روسیه گردید.

از همان ابتدا بسیاری به خروج گنجی به دیده ی تردید می نگریستند خاصه آنکه گنجی دریافت کننده جایزه از کشوری بود که اولا خود به عنوان یکی از محدود کنندگان گردش آزاد اطلاعات در مظان اتهام است ثانیا روسیه یکی ازهم پیمانان جدی جمهوری اسلامی در حال حاضر به شمار می آید و عجیب می نمود که کشوری که عملا بزرگترین مدافع جمهوری اسلامی محسوب می شود به بزرگترین نماد مبارزه سیاسی علیه جمهوری اسلامی مدال و جایزه بدهد ولی گنجی ابراز می کرد که همزمان با  او یوسفی اشکوری و قاسم شعله سعدی نیز که پرونده محکومیت دارند از کشور بیرون هستند و این مجوز منحصر به او نیست .

حضور گنجی در اروپا و امریکا با پاسپورت مهر خورده حکومت در کنار بعضی اظهارات گنجی در هنگام دریافت جایزه مبنی بر تقدیم آن  به برخی افراد  ، گمانه ها را بر این تئوری که اگر فرض این باشد که گنجی آدم صادقسیت ، ولی می توان به حضور آن در اروپا به چشم یک پروژه امنیتی از پیش تعیین شده نگریست .

از سویی دیگر یک زندانی سیاسی دیگر به نام امیر عباس فخر آور با استفاده از مرخصی زندان از کشور گریخت و پس از چندی خود را به امریکا و لس آنجلس رساند. امیر عباس فخر آور جز دستگیر شدگان حوادث کوی بود و هر چند به لحاظ فکری دارای نحله خاصی نبود ولی با اندکی مطالعه درون زندان و ایجاد ارتباط با طیف طبرزدی و محمدی و... سعی می کرد برای خود جایگاهی جستجو کند .

ورود گنجی به اروپا همزمان شده بود با ورود فخر آور به ایالات متحده . هر چند سلطنت طلبها ابتدا به تمجید از گنجی پرداختند و واژه های عاشقانه و قهرمانانه تقدیمش کردند ولی به مجرد اینکه دریافتند گنجی هیچ اصراری بر منطبق کردن اندیشه هایش با دیگر شعبه های اپوزیسیون ندارد و خاصه آنکه به صراحت اعلام می کند که خواستار ایجاد یک جمهوری است  ومشروطه را  فرای یک نظام سلطانی نمی داند به سرعت لحن گفتگویشان تغییر و به سمت ناسزا گویی و ایراد اتهام و برچسب قاتل و آدمکش و تیر خلاص زن منحرف شد.

سلطنت طلبان به سرعت به سمت فخر آور که تازه از راه رسیده بود ، خوش قیافه و جوان و گوش به فرمان بود جهت گرفتند . و تمام قلبشان را به او هدیه کردند . فخر آور نیز می کوشید که خود را نماینده تام و تمام جنبش دانشجویی معرفی کند و هر روز با شرکت در یک میتینگ و کمپین و یک مصاحبه از خود یک مرجع سیاسی دانشجویی بسازد . تلاشی که به قول احمد باطبی یک تلاش خنده آور می نماید .اما سلطنت طلبها بارها کودن بودن خود را در انتخاب دیوارها برای نوشتن یادگاری ، نشان داده اند. جالب اینجا بودکه وقتی باطبی طی جوابیه ای ارتباط با فخر آور را آنگونه که او مدعی شده بود دروغ دانست فخر آور مدعی شد که باطبی در زیر فشار دستگاههای امنیتی نا چار به نگارش این نامه شده است!!

بهر روی آنچه مسلم است عمل سیاسی نیازمند مولفه های بسیاری است که مهمترین آن  سابقه شفاف ، ضریب هوشی بالا و تا حد زیادی صداقت است . اگر کسی بخواهد طی مدت زمان کوتاهی خود را متورم کند بی شک موفقیتی کسب نخواهد کرد. فخر آور نیز دقیقا به بیراهه ای می رود که تحکیم وحدت به نوعی دیگر در کمند آن اسیر شد و آن مصادره جنبش دانشجویی به نفع خود است هر چند از تحکیم جز لاشه ای باقی نمانده است ولی همچنان بر این نظر گاه پای می فشارد که جنبش دانشجویی یکسره آن چیزی است که او می خواهد . تحکیم وحدت ، بارها و بارها در عمل نشان داد که هرگز در قد و قامت نمایندگی جنبش دانشجویی نیست و ساختاری به مراتب شکننده و فرسوده دارد و بیشتر کارکرد یک تشکیلات هیاتی را دارد تا یک سیستم پویا.