با ما حتما به بهشت بیایید

چندیست زمزمه های استفاده از "لباس ملی" یا " ساماندهی مساله مد" تبدیل به بحث رایج محافل تصمیم سازی و تبلیغی شده است .

سوالی که به ذهن می آید آنست که کدام لباس و کدام ملیت منظور نظر این مباحث است؟ ظاهرا این اصرار پسوند کردن "ملی" بر واژه ها آنچنان هم بی طمع نیست . تردید نکنید که آرمان تفکر الیگارشی این است که در ریز ترین اجز ا زندگی رعایا نقش و حضور داشته باشد. پس  چه بهتر و آسانتر که با وصله کردن یک  کلمه ملی بر  پایان هر چیز هم به مطلوب خود برسیم ، هم فصل الخطابی داده باشیم بر مجموع تفکرات نا مطلوب. برای آنکه مردم ماهواره نبینند اسم شبکه مان را می گذاریم "ملی"  ولی چون کسی آنرا نمی بیند و همه ماهواره می بینند، ماهواره ها را با پتک خرد می کنیم تا مردم مجبور باشند "شبکه ملی"  ما را ببینند . شما باید آنچه به شما می گویند بپوشید ،پیراهن ملی ،شلوار ملی، کفش ملی و...شاید شورت ملی .اما دیگر آنکه این لباس از عمق کدام فرهنگ و کدام ملیت استخراج شده  و کدامین هدف را دنبال می کند، آن بماند .جامعه شناسان می گویند که سلیقه ، نیرو و خصلت تشخیص زیبایی، یک شاکله فطری دارد و زیبایی رابطه هماهنگ بین اجزای یک کل است که این هماهنگی ریشه در قوای شخصیتی، عاطفی و عقلی   فرد دارد . این مجموعه به عنوان یک محرک مطبوع باعث ارضای روانی بیننده و لذت پایدار و نشاط روانی او می شود .

حال  وقتی ما می آییم و  می گوییم شما چه چیز را بپوشید .. چه چیز را نپوشید و  چه  چیز را کجا بپوشید.  این نوع مصادره شعور شما ،هم کار شما را آسان می کند هم کار ما را.

مرادم بررسی مو شکافانه و تحلیل چرایی حضور دستور العمل ها در زندگی روزمره مردم ما نیست ،چرا که فصل مشترک سیستم های ایدولوژیک ،تبدیل جامعه به یک اوتوپیای تعریف شده است. مقصود بیشتر طرح این سوال است که این حضور تا شخصی ترین مسائل فرد تا چه حد ضمانت اجرایی داشته و تا چه حد زمینه توفیق اجتماعی دارد ؟ از یاد نبریم ما دیگر در زمانه ی لنین و مائو زندگی نمی کنیم ،دیگر چرخش آزاد اطلاعات را نمی توان محصور کرد ،چین با همه ی اصرارش بر شعارهای کمونیستی ناگزیر شد پای خود را از زندگی شخصی پس بکشد ، زیرا که دریافت پاشنه آشیل همانا درافتادن با زندگی عادی عوام است.