هنگامه ای که سکوت تنها نشانه ی قبول است و رضایت.

برای رقصاندن خرسها در سیرک ، رام کننده حیوانات آنها را با موسیقی تربیت می کند ، او به کمک چوبدستی خاردار روی کفلشان می زند. اگر درست برقصند ،رام کننده حیوانات دیگر کتکشان نمی زند ودر عوض به آنها خوراکی می دهد .در غیر اینصورت شکنجه تداوم خواهد داشت و شب خرسها با شکم گرسنه به قفس باز می گردند . از سر ترس ، بیم از کتک ، از گرسنگی و مرگ خرسها برای شکنجه گر می رقصند . از نظرگاه رام کننده این عین عقل سلیم است ولی از نگاه حیوان خرد شده چطور؟

غرب قریب 500 سال پیش با مهر پایان کوبیدن بر قدرت اسطوره ای که تاریخ 1000 ساله ی وسطی را برایش ساخته بود ارزشهای انسان باور را راجایگزین هنجارهای منبعث از قدرت ارتدکسی کرد که وامدار تفسیر از کتاب مقدس بود.

میراث مشترک نظام های ایدئولوژیک این شالوده اساسی است که قوانین جامعه نبایستی لزوما برخاسته از اراده و خواست عمومی باشد . این ساختارها، قوانین ، خط قرمزها و باید و نبایدها را از منابعی استخراج می کنند که بعضا هرگز پایبست های زمینی و مقیاسهای انسانی ندارند. از سویی داربستهای قدرت در ساختارهایی اینگونه ،تا اندازه ای باور ناپذیر مشتاق و مجاز به سرک کشیدن در حدود و ثغور عموم {رعایا} هستند. آنگونه که شخصی ترین و بلندترین دیوارهای حوزه زندگی مردم برای آنها پرچین هایی کوتاه بیش نیست.در این نوع قدرتهای ارتودکسیکال یا شما باورمند این بایسته ها هستید یا نه. که اگر در رسته دوم باشید بی گمان سایه گرز قدرت همواره بر سر شماست.این ساختارها، بی دغدغه از محبوبیت و مردم واری آن را می کنند که می خواهند و نه چیزی جز آن. قرار نیست شما دگر اندیشی باشید که زیاد می داند یا یک جسور سیاسی که خود را اسیر حصار جزم اندیشی می پندارد ،اگر آستین لباس شما اندکی کوتاه باشد کافیست تا در معرض پرس وجو و بگیر وببند قرار گیرید. پس اگر در چنین جامعه ای زندگی می کنید نمیتوانید ادعا کنید به من چه که با دیگران چه می کنند چرا که آن دیگران روزی خود شما خواهید بود.قدرت علاقه دارد بداند و مطمئن باشد که شما در پشت دیوارهای زندگی خود چه می کنید.

قدرت از سایه حضور خود آرام می گیرد هر چند همگان برایش تظاهر کنند .

شان طرح این پیشگفتار از این باب ضرورت می نماید تا توضیح چرایی حضور قدرت را در حریم ها آسانتر کند.

امروز صبح خانم عالیا نماینده مجلس شورای اسلامی ]به گمانم نام کوچکش فاطمه است[ در رادیو بحثی به زعم خویش داغ می کردند در باب طرح امنیت اجتماعی که طرف دیگرش سردار پلیسی بود که نامش را نمی دانم -جالب اینجا بود که طرفین به اصطلاح بحث در تمام گفتگو صرفا از یکدیگر تشکر می کردند- القصه خانم نماینده مصر بودند که این طرح از ابتدا به خواست مردم بوده و اجرای طرح، سیلی از بازتابهای تشکر آمیز را به همراه داشته است! چرا که بد حجابی به زعم ایشان امنیت اجتماع را تهدید می کند . حقیر به عنوان کسی که سالهاست در این مملکت زندگی میکنم آنقدر ها از اینکه این طرحها اجرا می گردد متعجب نیستم ،حتی اگر خود مرا به جرم آستین کوتاه دستگیر کنند نیز آنقدر برایم رنج آور نیست که این گونه پناه گرفتن خانم عالیا پشت خاکریز خواست عمومی. این رنج ، خفقان آور است.

تفکری که تنها متد تربیتیش آنیست که در ابتدای نوشته ام نوشتم با گردن افراشته خواستهای خود را با توقعات مردم خلط می کند بی آنکه سند و مدرکی از صحت ادعای خود ارائه دهد. خانم عالیا فرض کنید شما یک نوجوان 17 ساله باشید –که بنابراین زاده سالهای پس از انقلابید- شمایی که نه در رفراندومی رفته اید و نه به کسی چک سفید امضا داده اید و مانند عده ای هم طالب پیچیدن خویش در حجاب برتر نیستید برای ابراز عقیده و علاقه خود چه راهکاری دارید؟ اگر متقاعد نشدید چه؟ اگر به زعم بقیه ارشاد نشدید چه؟ راه دیگری ؟ روش دیگری؟ انتخاب دیگری ؟ همان چماق خاردار که بر بدن خرس می کوبند؟ همان عقل سلیم ؟

پس صادق باشید و بگویید مدینه فاضله تان جاییست که همه یک اندیشه داشته باشند ، یک لباس مشترک ، یک باور مشترک و یک چماق مشترک.

جایی که همه زنانش فاطمه رجبی و عالیا باشند و همه مردانش حسین شریعتمداری.