برای شاملو

 ۷سال پیش تازه یه کم شاملو رو میفهمیدم .توی شعرش عصیان بود ...فریاد بود....احساس می کردم یه "مرد "داره شعر میگه..........شعر شاملو واسم استواری می آورد ...همیشه ازخودم می پرسیدم مگه می شه یه کلام هم اونقد لطیف و آهنگین باشه که بتونی با چشم ببینیش هم اونقد خشن و برنده که بتونه سنگ رو بشکنه....شاملو برام دلنشین بود....وقتی میگفت:
نه!هرگز شب را باور نکردم
چرا که
در فراسوهای دهلیزش
به امید دریچه ای
دل بسته بودم
 یا اونجایی که می گفت:
"ای کاش عشق را زبان سخن بود
آن را که میگوید دوستت می دارم
دل اند ه گین شبی است
که مهتاب اش را می جوید"
...هر کی شاملو رو بخونه بی تردید می فهمه شاملو یه نابغه ادبیاته......شاملو در حد لورکا س...بلکه وا لاتر...حیف که تو همون روزهایی که سوار بر شعر شاملو می رفتم بالای آرزوهام دست اجل به شاملو بال "پرواز بخشید...شاملو رفت...آخ که چقدر حیف بود این "مرد
شاملو رو در سکوت دفنش کردن
در اانزوا
تنها
شاملو که وجودش؛کلامش؛شعرش  معنای درد بود
مرگ را سرودی کرد
چنان شکوهمند و بلند آواز داد
که بهار
.......
همانا که خود میگفت:
حاشا!حاشا که از مرگ هراسیده باشم....
شاملو را همه به کناری راندند به زندان انداختند 
چرا شاملو را نباید می شنیدیم ؟چون شاملو جز فریاد نبود؟
چون نمیخواست نوحه بخواند؟
چون خود را به تاراج حکام نسپرد؟
چون میخواست هر کسی از خود بارویی پی افکند؟
شاملو رفت مثله بقیه          
 گلشیری
رحمانی
همه رفتن ....
هر تاریخی نمیتونه  شاملو داشته باشه و وای بر ما که این چنین مردان سرزمینمان را غبار گونه به فراموشی می سپاریم
ما فریاد میزدیم چراغ!چراغ!
و ایشان در نمی یافتند .
سیاهی ی چشم شان
سپیدی کدری بود اسفنج وار
شکافته
لایه بر لایه
شباهت برده از جسمیت مغزشان
گناهیشان نبود
از جَنَمی دیگر بودند