در شب های ماه رمضان سریالی از شبکه دوم پخش می شد با نام "او یک فرشته بود"سریالی که سر و صدای زیادی پیرامون خود به پا کرد... شاید این سریال اولین مجموعه ای بودکه برای خوراندن پیام خود به مخاطب دست به دامن به تصویر کشیدن "شیطان" شد....تصویری آنچنان کم خرج و پیش پا افتاده که تاریخ فیلمسازی به یاد ندارد...جالب اینجاست که تلویزیون ما سالهاست که به دلیل درماندگی در نوشتار آثار قدرتمند به دو قطبی سازی قصه ها روی آورده و شخصیتها در نقش خود یا بد بدند یا خوب خوب.میانه ای وجودنداردو حال سریال اخیر گوی سبقت را از بقیه ربود وآدمها را به دو دسته معصوم یا شیطانی افراز کرد.وبر سبیل عادت آدمهای خوب لزوما ریشوها ؛چادری ها ؛ یقه بسته ها و درمواقعی کودکان هستند.شاید داستان او یک فرشته بود اگر از ماهیت پرداخت ماوراییآن چشم پوشیم ناشیانه بر یک تضاد تبلیغی انگشت می گذاشت .تا آنجایی که من به یاد دارم همیشه تعدد زوجات در مذهب به عنوان یک معروف و یک سنت حسنه تشویق گردیده و تنها پیش شرط آن توان مالی زوج برای اداره زندگی زوجات بوده است پس اهریمن تراشی برای چالش طلبیدن این توصیه موکد چه معنی می تواند داشته باشد...؟نکته دیگر آنکه چرا نویسنده شیطان را در سیمای یک زن ظاهر کرده است ؟چرا وقتی یک زن عاشق می شود لزوما بایدشیطان باشد؟هر چندنویسنده در پایان می کوشد جایی برای یک مرد شیطانی(وکیل)باز کند اما محور قصه بر این است که هموراره زن اساس شرو شیطنت است...این داستان آنچنان دربند سنتهای نخ نما شده است که زن می بایدفرزند خود را به شیطان بسپارد ولی تا پایان قصه تقاضای طلاق نکند...لابد به خاطر اینکه طلاق مکروه است ...آیا بهتر نیست برای جبران نارسایی های جامعه و ناهنجاری های محصول دست خود دست به دامن شیطان ها و فرشته ها نشویم؟
دو سه خط ساده ...زیبا بود.
موفق باشی