اگر تاریخ ایران باستان را مطالعه کنیم در می یابیم که دوران هخامنشی و ساسانی پر است از مناسباتی که در هر یک مردم به بهانه ای دست افشانی و پایکوبی می کردند و مهر و اتحاد می پراکندند. جالب اینجاست که در ایران باستان بر خلاف برخی مذاهب مانند بودا و برهما؛ غصه و عزا؛گریه و شیون به شدت نکوهش گردیده و هیچ مناسبتی را نمی توان در ایران باستان یافت که در آن غم و اندوه راهی داشته باشد .
در گذر سالها و پس از قرنها ترکتازیها و عربتازیها تنها ته مانده ای که ایرانیان از دوران شکوه و قدر قدرتی خویش بر کف دارند نوروز باستانی ایست که ایرانیان را در میان اقوام دیگر متمایز کرده است. آیین باستانی که مردم در چهارشنبه سوری خود را برای استقبالش با از روی آتش پریدن پاکیزه می کردند و در آخرین روزش در سیزده بدر با پناه به دل طبیعت نمایشی عظیم از اتحاد یکدیگر و احترام به طبیعت؛ در کنار آرزوهای خوش برای سال آتی را به نمایش می گذا شتند.
شب چهار شنبه سوری که بر بام خانه رفته بودم به ناگاه روزهای 2 دهه پیش به یادم آمد روزهایی که برای دیدن هواپیماهای عراقی به پشت بام می رفتم و کودکانه رد گلوله های ضد هوایی را در آسمان با نوک انگشت ترسیم می کردم .
صدای نارنجک و ترقه لحظه ای آرام نمی گرفت هر از گاهی هم صدای سوت موشک و منوری که کودکی از پشت بام به هوا می فرستاد .
و خیابانهایی مملو از جمعیت ....آتش... دود....انفجار .....
می اندیشم آیا این مردم براستی چهارشنبه سوری راجشن می گیرند یا این نیز بحرانیست برای این نسل و سوغات این 27 سال .
بی درنگ پاسخ می دهم این نسل چهار شنبه سوری را نمی شناسد چرا که در کتاب درسی او داستان پطرس فداکار ؛بلال حبشی و....را به او یاد داده اند او کوروش و داریوش را هرگزنمی شناسد. او می داند که تاریخ تولد فلان شاعر عرب به 3 روایت چیست ولی نمی داند بابک و ابو مسلم و .... که بودند.
آری این دیگر هرگز چهارشنبه سوری نیست . حاکمانی که قریب سه دهه کوشیدند که با اکراه نام چهار شنبه سوری را به زبان آورند و همواره از آن با نام شب چهار شنبه آخر سال یاد می کردند آنرا خرافه و نماد آتش پرستی و شیطان پرستی می دانستند اگر چه هرگز نتوانستند آنر از تقویم مردم پاک کنند ولی به خوبی آنرا به بیراه بردند حال آنکه شاید این بیراهه برایشان به مراتب خطر آفرین تر باشد.
چهارشنبه سوری برای نسلی که بی تردید محصول و تربیت یافته دامان این تشکیلات است دیگر کارکرد جشن ندارد بلکه نمایشی ایست از نابهنجاریهای یک نسل بر باد رفته. نسلی که فریاد در گلو خفته خود را در انفجار مهیب نارنجک های دست ساز می یابد .نسلی که موشکی که زوزه کشان بر خال آسمان می رود را نماد آرزوهای بر باد رفته اش می بیند چهارشنبه سوری نیز مانند حوادث پس از فوتبال ؛مانند کارناوال های آنچنانی کاندیداهای ریاست جمهوری تصویریست جذاب برای آنانکه آنرا ساخته اند و تابلویی حزن آور برای آنانکه به آن می اندیشند
آری این نسلی است که مظلومانه سوخت و آب شد.
واژه ای به جز عربزدگی به ذهنم نیامد
تاسف باید خورد به حال وارثان کوروش کبیر
با اجازه بهتون لینک دادم
وبلاگتون خیلی پره
ممنون
سلام . این نسل که گفتی شاید از همان نسل جوانان عاصی دهه ی ۶۰ اروپا و آمریکا باشند نسلی که با ظهورش تمامی مفاهیم و چارچوبهای اجتماعی گذشته را بهم ریخت . به هر حال نسلهای گذشته همگی بر روی چارچوبهایی هم عقیده بودند چه معاند چه موافق دعوا بر سر لحاف ملا بود اما این بار مفاهیم و ارزشها باید بازبینی شود .... خوش باشی
اون پایین چی نوشتی...
سلام مطلب جالبی بود.به من هم سر بزنید